Column: Pieter over de hond die hij niet kreeg, snoephappen en naar adem happen

Heeft u weleens iets gewenst voor uw verjaardag. Iets dat u zo graag wilde, dat u er (van) alles voor op zou willen geven? Pieter wilde graag een hond. Die kreeg hij dus niet. 

Toen ik zo tussen de zes en twaalf jaar oud was, was mijn verjaardag het hoogtepunt van het jaar. Wekenlang leefde ik er naartoe. Mijn verlanglijstje was al ver van te voren klaar. Jarenlang heeft het er zo uitgezien:

Hond

Hond

Hond

Hele tijd niks

Trein

Stoommachine

Philips EE-doos

De laatste drie heb ik gekregen, de eerste drie niet… Zou ook niet zo handig geweest zijn in een bovenhuis met beneden een slagerij.

De trein kochten we bij Eric’s hobbyschop. Zo noemde ik de winkel met technisch speelgoed bij ons in de wijk. Wie had er nu ooit van een shop gehoord? Het was een zaak waar ik niet weg te slaan was. Treinen, racebanen, knutseldozen om elektrische apparaten te maken, stoommachines en -walsen, ik kon er mijn ogen niet vanaf houden.

Het verjaardagsfeestje werd heel klassiek ingevuld: eerst ranja met een plak cake, cadeautjes uitpakken en dan spelletjes doen. Koekhappen deed ik niet zo graag. Die slingerende stukjes ontbijtkoek waren lastig te pakken te krijgen en echt lekker vond ik ze ook niet. Daarom deden we vaak snoephappen. We vulden een plastic afwasteil met koud water en op de bodem legden we een snoepje. Meestal een Mentos, want die waren lekker glad. De kunst was nu om met je lippen dat snoepje te pakken te krijgen en op te eten. Was de volgende verjaardagsgast aan de beurt dan deed ik een nieuw snoepje in de teil. Maar het water werd niet ververst. Ik kan me niet heugen dat we verkouden kinderen uitsloten van deelname…

Sommigen kwamen na twintig seconden hoestend en proestend weer boven, zonder snoepje. Nog een poging en nog een, zonder resultaat. Met rode ogen dropen ze af… Je haalde de echte zwemmers er toen eigenlijk al uit.

Doet de jeugd dit soort spelletjes nog? In coronatijd in ieder geval niet!

Toen ik een keer op een feestje bij een vriendje was, hadden ze een nieuw spel. Ik weet niet hoe het heette, maar je moest – geblinddoekt – een theelepeltje leegeten. Daar kon suiker op liggen of zout, of Maggi, of meel. Je wist als slachtoffer niet wat je kreeg. Ik had me voorgenomen me niet te laten te kennen en heel stoer alles in één keer door te slikken, wat het ook was. En dat deed ik ook.

Het was sambal…

Met de volgende spelletjes heb ik niet meer meegedaan. Ik hing in de keuken met mijn mond onder  de kraan.

Reageren?

Dat kan op onze Facebookpagina!

Alle columns van Pieter

• Pieter over de winters van toen
• Pieter over een gebrekkige geiser en kolen sjouwen
• Pieter over een valpartij en brand is vaders rokerij
• Pieter over zijn bloeddruk die omlaag ging door lekker eten

• Pieter over zijn cholesterolwaardes en hoe voeding alleen niet genoeg was

• Pieter over de hond die hij niet kreeg, snoephappen en naar adem happen

• Pieter over elastieken twist, centje gooien, pijlebuissie en na het avondeten naar buiten

• Pieter over Koninginnedag, en wat je met een gulden kon doen!

• Pieter over Belga’s, Bazooka’s en duimdrop

• Pieter over kikkers op het balkon