Column: Pieter over kikkers op het balkon

Salamanders en baarsjes vangen, al bleven ze nooit heel lang leven. Dan maar kikkers proberen, dacht Pieter. Maar of dat nou zo goed ging…?

Omdat we in een nieuwbouwwijk woonden, was het platteland niet ver weg. Je hoefde maar een paar straten door te fietsen en je kwam op de Blindedijk. Daar liep ook de spoorlijn van het “olietreintje”. Een wat denigrerende benaming voor een goederentrein die een paar maal per dag langsdaverde: een zware, bruine diesellocomotief met een hele rits tankwagons erachter. Hij vervoerde olie vanuit Schoonebeek naar de raffinaderij in Pernis. Langs de rails liep een spoorsloot, die ondanks de herrie boordevol leven zat: stekelbaarsjes, salamanders, kikkers, geelgerande watertorren, bloedzuigers en schaatsenrijdertjes. Die laatste niet te verwarren met hun winterse naamgenoten. Dit waren insecten die over het water konden schaatsen. Over de bloedzuigers deden bloedstollende verhalen de rondte. Als je die op je huid kreeg, was het niet best. Ze konden je hand helemaal leegzuigen!

Ik vond het dan ook bar eng om in dat slootwater stekelbaarsjes te vangen. Stel je voor dat er een bloedzuiger in je schepnetje zat! Toch heb ik heel wat levende stekelbaarsjes en salamanders in een glazen pot mee naar huis genomen. En dat met de beste bedoelingen. Ik vroeg een afwasteiltje aan mijn moeder, dat ik heel zorgvuldig met zand en water vulde. Het zand liet ik heel geleidelijk aflopen, zodat de salamanders makkelijk in en uit het water konden kruipen. Want ik had al geleerd dat het amfibieën waren. Toch waren ze na een paar dagen dood. Je moet er ook slootwater in doen, zei een vriendje. Ik kreeg een jerrycan van pa mee en vulde die met slootwater, terwijl ik goed oplette dat er geen bloedzuiger meekwam.

De vers gevangen salamander leefde een dag langer dan de vorige… Dan maar een kikkerdril proberen; dat was in ruime mate voorhanden. En inderdaad, er kwamen eerst kleine kikkervisjes en toen kikkers! Een fascinerend proces, en dat op het balkon van je eigen slaapkamer! De teil stond op de brede betonnen rand van het balkon, op twee hoog. Lang niet alle kikkervisjes werden kikkers, maar op het laatst had ik er toch drie. Die werden steeds groter en groter… tot ze op een ochtend verdwenen waren. Ik zocht het hele balkon af, maar ze waren spoorloos. Ik begreep er niets van, totdat ik naar beneden ging. Daar vond ik ze, op straat, maar een stuk platter dan in de teil…

Reageren?

Dat kan op onze Facebookpagina!

Alle columns van Pieter

• Pieter over de winters van toen
• Pieter over een gebrekkige geiser en kolen sjouwen
• Pieter over een valpartij en brand is vaders rokerij
• Pieter over zijn bloeddruk die omlaag ging door lekker eten

• Pieter over zijn cholesterolwaardes en hoe voeding alleen niet genoeg was

• Pieter over de hond die hij niet kreeg, snoephappen en naar adem happen

• Pieter over elastieken twist, centje gooien, pijlebuissie en na het avondeten naar buiten

• Pieter over Koninginnedag, en wat je met een gulden kon doen!

• Pieter over Belga’s, Bazooka’s en duimdrop

• Pieter over kikkers op het balkon