Onderwerp: Columns
Laatst geupdate: 24 november 2021
Het afscheid van de lieve Hanneke poes
Tot onze grote spijt is de Hanneke poes, de lieve en trouwe metgezellin van onze columnist Maartje, in mei overleden. Dit is de laatste column over de Hanneke poes, een waardig afscheid.
In Mei was het zo ver. Het ging elke dag wat slechter met Hanneke. Ze werd mager, at slecht, en haar zo vorstelijke houding verdween elke dag wat meer. Omdat ze op mooie dagen toch nog heerlijk buiten in het zonnetje ging liggen, veilig in haar eigen tuin, kon ik maar niet besluiten om de dierenarts te bellen. Ik wist zeker dat ze dan in moest slapen. Tja, misschien was het wel erg egoïstisch van me, ik weet het. Maar oh oh wat een moeilijk besluit. Hoe weet je zeker dat ze lijdt? Heb je het recht zo’n lief dier het leven te benemen? Of is dat juist je plicht?
Nadat ik haar een tijdje met de hand haar lievelingseten had gevoerd, besloot ik dat dat laatste mijn plicht was. Helemaal overstuur belde ik de dierenarts. Ik vroeg of hij bij mij thuis kon komen want ik wilde niet met haar gaan slepen. Ze was zo bang in een auto, dat kon ik haar beslist niet aan doen. Ik belde mijn zoon en hij beloofde de volgende middag op tijd te komen. Samen zaten we op de arts te wachten en hij maakte nog een laatste foto.
Hanneke sliep toen de arts kwam en sliep gelukkig door toen we haar op tafel legden met haar bedje. De dierenarts voelde aan haar buik, bekeek haar goed en zei dat ze echt helemaal op was. Huilend zei ik dat ik wist dat hij dat zou zeggen en dat ik het daarom steeds maar uitstelde om hem te bellen. Hij keek mij peinzend aan en zei het volgende: “deze poes is ruim 21 jaar. Dat zou voor een mens ongeveer 100 jaar zijn. Ik kan haar misschien nog hoogstens 2 weken in leven houden aan het infuus. Als u 100 jaar was, zou u dat dan voor u zelf willen?”
Toen was het duidelijk. Nee, natuurlijk zou ik dat niet willen. Wijze woorden van de dokter. Zonder nog wakker te worden sliep ze rustig in na het spuitje. Nadat hij me nog eens verzekerde dat dit echt het enige goede was, vertrok hij. Mijn zoon en ik hebben samen nog een poosje zitten huilen. Mijn zoon is helemaal geen huiler en al snikkend ontdekten we dat het wel 40 jaar geleden was dat we samen huilden…
Mijn zoon heeft een diep graf gegraven. Toen ik vroeg waarom dat zo diep moest, vertelde hij me dat hij wel eens had gehoord dat het lang duurt voordat het gif helemaal weg is. Dat wist ik niet. We hebben er een mooie steen en wat klimop op gelegd en dat was het einde van de Hanneke poes. Nog nachten heb ik gedacht dat ik haar hoorde roepen. Onzin natuurlijk, maar ik werd er wel regelmatig wakker van.
Misschien komt er weer een poes in huis. Maar dat moet dan wel een oudje zijn…..
Wekelijks de beste tips en adviezen in uw mail?
Schrijf u in voor onze nieuwsbrief! U ontvangt dan ieder vrijdag onze nieuwsbrief waarin we u tips en advies geven om gezellig en veilig in uw eigen huis te blijven wonen.
Daarnaast ontvangt u gratis ons E-book over vergoedingen voor hulpmiddelen! De link hiervoor krijgt u per mail toegestuurd.
