Column: Vredesprijs

In haar vorige column schreef Betty over het hondje dat ze via een bemiddelingsbureau uit Spanje ging adopteren. Hoe dat verder ging – niet al te best! – leest u in haar nieuwe column!

Iedereen die naar mijn nieuwe hondje Timo vraagt, moet ik met het schaamrood op de wangen bekennen dat deze adoptie helemaal mislukt is.

Helemaal mislukt. 

Allemaal mijn schuld, want ik was vooral te overmoedig. Ik ben het wel gewend om voor een hond te zorgen. Maar het blijkt dat het opvoeden van een pup meer vergt dan ik nu aankan.

Dat ligt helemaal niet aan dat hondje, want wat is het een lieverd. De stichting die bemiddeld heeft het ook niet mooier voorgespiegeld dan het was. Toch denk ik wel dat het een beetje met zijn verleden te maken heeft.

Hij woonde met nog 20 (!) andere hondjes in een huis en ik vermoed dat hij nooit het verschil tussen binnen en buiten heeft geleerd. Uren heb ik met hem op het balkon gezeten, in de hoop dat hij het buiten zou doen en ik hem de hemel in kon prijzen, maar er gebeurde helemaal niks.

Toen hij toch weer binnen zijn plasje deed en zocht naar de beloning, die hij alleen buiten kreeg, werd ik er moedeloos van. Toen hij ook nog zijn kopje stootte aan de glazen buitendeur, besloot ik dat hij beter af was bij mensen die wat mobieler zijn. En dat is ook gebeurd.

De mensen van de stichting waren heel begripvol en zetten zich goed in voor Timo’s welzijn. De hondjes komen daar echt op de eerste plaats. 

Het is niet de eerste keer dat ik te overmoedig was, het gebeurt steeds vaker dat ik denk dat ik meer kan dan het geval is. Daarbij ben ik ook nogal eigenwijs. 

Sindskort volg ik modules bij Hersenz (een organisatie die mensen leert omgaan met hersenletsel, red.). Dat vindt plaats in een stadsdeel dat goed te bereiken is met mijn scootmobiel. Maar ik verdwaalde de eerste keer hopeloos.

Frank, lieve zoon en mantelzorger, was zo lief om het traject voor te fietsen. Samen hebben we het nog een keer geoefend. Toen heb ik hem wel met mijn eigenwijze hoofd de verkeerde kant op gestuurd, want ik wist een kortere weg. Dat dacht ik in elk geval. 

Vanmiddag zat ik weer vast bij de kassa in Albert Heijn. Vooral omdat ik niet naar de aanwijzingen van Frank luisterde.

Ik ben niet zomaar eigenwijs, nee, ik ben stronteigenwijs. Zelf noem ik het liever overmoedig, dat klinkt wat vriendelijker.

Gelukkig heb ik nog mijn onbeantwoorde liefde Pillin (spreek uit: Pietsjien) een prachtige kat, die op zijn beurt weer verliefd is op Frank. Jammer voor mij!

Ik speel nu heel voorzichtig met de gedachte om een kitten te adopteren. Frank is mordicus tegen. Maar ja ik ben stronteigenwijs. Dus, wie weet…

En Frank? Frank verdient een vredesprijs!

Reageren? 

Dat kan op onze Facebookpagina!

Alle columns van Betty

• Scootmobiel
• Hulp vragen
• Mantelzorger
• De liefde
• Vroeger
• Dierenliefde
• Vredesprijs