Column: mantelzorger

Een beroep moeten doen op een mantelzorger. Iemand die u na staat. Uw partner, buurman of -vrouw of zoals in Betty’s geval: haar zoon. Hoe is dat? En hoe houd je de relatie gezond en gezellig?

Toen ik mijn eerste herseninfarct kreeg, zo’n 5 jaar geleden, herstelde ik razendsnel. Al in het ziekenhuis bleek dat ik weinig restverschijnselen had. Na de poliklinische revalidatie was ik snel weer de oude. Ik ben dan ook weer vrij snel weer aan het werk gegaan (secretaresse bij de Universiteit van Amsterdam). Nou ja, het was nogal een gevecht om weer aan het werk te mogen. De bedrijfsarts ging heel voorzichtig met me om.

Het tweede herseninfarct kreeg ik ongeveer 2 jaar na de eerste en die hakte er wel behoorlijk in.

De restverschijnselen zijn behoorlijk. De linkerkant van mijn lijf kan ik niet goed meer aansturen. Dit houdt o.a. in dat ik mezelf niet goed kan aankleden. Voor mij een klein drama, maar voor mijn jongste zoon die nog bij mij woont een veel groter drama: hij werd van de ene dag op de andere mantelzorger.

Dat doet hij met veel liefde, maar niet altijd met veel plezier. Ik ben dan ook behoorlijk lastig: ongeduldig en eigenwijs. Dat geeft weleens irritaties. Maar gelukkig is onze verhouding niet ernstig beschadigd. We gaan nog steeds samen met vakantie en hebben erg veel lol samen. Dit kan volgens mij alleen maar als je respect voor elkaar hebt.

Ik doe zo min mogelijk beroep op hem als het om persoonlijke verzorging gaat en hij laat mij zoveel mogelijk eigenwijs zijn.

Ik ga dan ook regelmatig op mijn bek, zowel letterlijk als figuurlijk. Zo had ik ooit een tweedehands scootmobiel gekocht en die was in zo’n slechte staat dat ik werd ingehaald door iemand met een rollator(!).

Gelukkig kon ik de koop weer ongedaan maken… De mantelzorger schudde zijn wijze hoofd.

Reageren?

We lezen graag uw reactie op onze Facebookpagina!

Alle columns van Betty

• Scootmobiel
• Hulp vragen
• Mantelzorger
• De liefde
• Vroeger
• Dierenliefde
• Vredesprijs