Onderwerp: Columns
Laatst geupdate: 4 november 2021
Column: Er is er maar een de baas in huis
Maartje (72) woont in een bungalow, samen met haar oude poes Hanneke. Die ook wel door het leven gaat als Hanneke Poes. Door zware COPD is Maartje veel thuis. Maar dat vindt ze niet erg. Integendeel, ze maakt van alles mee! Maandelijks zal zij een column over haar belevenissen schrijven. Lees snel verder!
Er is er maar één de baas in huis
Laat ik mij eerst even aan u voorstellen. Mijn naam is Maartje. Ik ben 72 jaar en ik woon in een bungalowtje. Ik heb een lat-relatie. Al 18 jaar. Samenwonen doen we niet aan, maar hij komt elke dag een paar uur naar mij toe. Hij loopt slecht, ik heb COPD. Dus we gaan niet veel meer weg, maar wel regelmatig wat eten. Fijn, want ik hou niet van koken.
Ook al is het bungalowtje van mij, er is maar één echte bazin in huis: mijn oude Hanneke Poes. Ze is al bijna 20. En beschouwt mij steeds meer als haar personeel. Terwijl wij allebei langzamer zijn geworden, begint ze een behoorlijk ongeduldige en kieskeurige werkgever te worden.
Ben ik nét uit bed, word ik op luide toon geroepen. Het ontbijt moet geserveerd worden. En wel onmiddellijk, want dat overgebleven prutje van gisteravond blieft ze beslist niet. Bovendien hoeft ze de gewone bakjes voer niet meer en brokjes kauwt ze niet meer. Een blikje paté graag. En dan wat verdund met water. En room. Want de madame moet op haar gewicht letten. Vroeger was ze te dik, nu te dun.
Zit ik nét de krant te lezen, wordt er dringend gemiauwd dat ze toch echt even naar buiten moet. Natuurlijk spring ik meteen op en open de achterdeur. Neusje naar buiten. Nee, toch te koud.
Haar geheugen is niet meer helemaal wat het geweest is. Want na enkele minuten is ze helemaal vergeten dat het haar te koud leek en zit ze weer te mauwen. Het duurt lang voor de krant uit is.
In mijn vorige huis had ik een klapraampje in de keuken. Daar sprong Hanneke doorheen. Maar als ik dan ’s morgens in de keuken kwam had ze de halve buurt meegenomen. Een gezellig gezicht hoor, al die katten. Maar dat vonden ze zelf ook. En het kostte me de grootste moeite op ze weer, op een vriendelijk manier, naar buiten te krijgen. Ze wilden eerst allemaal ontbijten.
Dat doet ze niet meer. Tegenwoordig verjaagt ze elke indringer op haar stramme poten. Behalve dan eksters (een waar horrorverhaal voor later!).
Nu ga ik naar mijn atelier om te kijken of het tekenen lukt. Soms wel en soms helemaal niet.
O, moment. Het tekenen moet nog even wachten. De baas roept!
Reageren?
We lezen graag uw reactie op onze Facebookpagina!
Alle columns van Maartje
Wekelijks de beste tips en adviezen in uw mail?
Schrijf u in voor onze nieuwsbrief! U ontvangt dan ieder vrijdag onze nieuwsbrief waarin we u tips en advies geven om gezellig en veilig in uw eigen huis te blijven wonen.
Daarnaast ontvangt u gratis ons E-book over vergoedingen voor hulpmiddelen! De link hiervoor krijgt u per mail toegestuurd.
